تحفه ای که امام جواد علیه السلام از پدر خواست

 موقعى كه امام جواد عليه السّلام تصميم گرفت از مدينه به عراق بيايد امام على النقى عليه السّلام را در حجره‏ اى جا داد، به آن حضرت فرمود: چه چيزى از تحفه‏ هاى عراق دوست دارى كه براى تو فرستاده شود، گفت: شمشيرى كه چون شعله آتش باشد. بفرزند ديگرش موسى فرمود: تو از تحفه ‏هاى عراق چه مي خواهى؟ گفت: فرش يك اطاق.

امام جواد فرمود: امام على النقى شبيه من و موسى شبيه مادرش خواهد بود.

منبع: ترجمه إثبات الوصية لعليّ بن أبي طالب عليه السلام، على بن حسين،مسعودى، محمد جواد نجفى، تهران:1362 ،صص428،429

نوای میثم مطیعی در عزای امام جواد

دریافت ویدئو

هر چه در حجره زدم داد به من آب نداد
لبم از زمزمه افتاد به من آب نداد

جوانان در عرصه تفكر و كسب دانش

جوانان بر اساس طبيعتى كه دارند، براى آشنايى با افكار و انديشه‏هاى متفاوت علاقه شديدى از خود نشان مى‏دهند. آنان دوست دارند انديشه‏هاى نو و متفاوت را بشناسند و از ميان آنها آنچه را كه به نظر خود بهتر و كارآمدتر تشخيص مى‏دهند انتخاب كنند.

نوجوانى در قلّه رفيع دانش

پيشواى نهم شيعيان حضرت امام محمد تقى (ع) نخستين رهبر الهى است كه در ميان امامان شيعه در خردسالى مسؤوليت مقام رفيع امامت را عهده ‏دار گرديد.

آن گرامى در سال 203 قمرى و در سن هفت سالگى بعد از شهادت پدر بزرگوارش اين مسؤوليت را پذيرفته و عملاً به هدايت و ارشاد مردم پرداخت.

ای رعناترین شاخسار امامت، ای آغازی بر اعجازی دیگر
از خاندان ولایت، ای امام مهربانی

وقتی اندوهای بزرگ تو را ترسیم می کنم
تصویری از غم بر قلبم سایه می افکند
و بغض گلوگیر صدایم می شود.

متحیّرم که کدام اندوه تو را بسرایم و کدام غصه تو را قصد کنم؟
از قلب های حقیری بگویم که شکوه تو را باور نداشتند؛

از نیرنگ دنیا پرستانی که حضور بلند تو را تاب نمی آوردند؛
از ذهن های پوچی که به بی کرانی دانش تو راه نبردند
یا از جهالت مردمانی که روح بزرگ تو را می آزاردند
و از همسری که خائنانه زهر جفا در کامت فرو ریخت.

امشب دردی به وسعت همه داغ های تو و جودم را
فراگرفته است و من در حصار این همه اندوه، مویه هایم
را به پابوسی مظلومیت و اشک هایم را بر ضریح
غربتت نثار می کنم، ای خلاصه خوبی ها... .

امام باقر علیه السلام

روضه شهادت امام محمدباقر علیه السلام با نوای محمدرضا طاهری

نصایحی سعادت آفرین از باقر العلوم علیه السلام

 روایت شده است كه امام باقر علیه السلام با جابر گفتگو می‌نمودند و در این كلام نورانی ـ كه یادگار آن دیدار است‌ ـ معارف عالیه‌ای را بیان فرمودند كه در آن روش و طریق زندگی در دنیا و آخرت مطرح شده است که در حد توان آن را شرح می‏دهیم:

غم آخرت

هنگامی كه امام باقر علیه السلام، به همراه جابر از منزل خارج می‌شدند، جابر مشاهده می‌كند كه در سیمای مبارك امام آثار ناراحتی هویداست. روایت چنین است:‌«خَرَجَ یَوْماً وَهُوَ یَقُولُ: اَصْبَحْتُ‌ وَاللهِ یَا جَابِرُ مَحْزُوناً مَشْغُولَ الْقَلْبِ. فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاكَ! مَا حُزْنُكَ وَ شُغْلُ قَلْبِكَ؟ كُلُّ هَذَا عَلَی الدُّنْیَا؟ فَقَالَ علیه السلام: لَا یَا جَابِرُ! وَلَكِنْ حُزْنُ هَمِّ الْآخِرَة؛ (1) روزی امام باقر علیه السلام خارج شد در حالی که به جابر می‏فرمود: ای جابر! به‏خدا سوگند من امروز دل گرفته‌ و محزون صبح كردم. گفتم: فدایت شوم، غم شما چیست؟ و دل گرفتگی شما برای چیست؟ آیا همه اینها برای دنیا است؟ حضرت فرمود: نه ای جابر! ولیكن از غم آخرت است.»

مناظره امام جواد علیه السلام برای اثبات امامت

شیعیان امامى از یک سو امامت را از جنبه الهى آن مى ‏نگریستند و به همین دلیل کمى سنّ امام هرگز نمى ‏توانست در عقیده آنها خللى وارد آورد، اما از سوى دیگر آنچه اهمیت داشت بروز این وجهه الهى بود که مى‏ بایست در علم و دانش امامان علیهم السّلام باشد. در واقع امامان، پاسخگوى کلیّه سؤالات شیعیان بودند. از این رو آنان درباره تمامى امامان این اصل را رعایت کرده و آنان را در مقابل انواع پرسشها قرار مى‏ دادند و تنها موقعى که احساس مى‏ کردند آنان به خوبى از عهده پاسخ گویى به این سؤالات بر مى‏ آیند (با وجود نص به امامتشان) از طرف شیعیان به عنوان امام معصوم شناخته مى ‏شدند. با توجه به سنّ کم امام جواد علیه السّلام این آزمایش از طرف شیعیان درباره آن حضرت ضرورت بیشترى پیدا مى‏ کرد.[۱]

در سالروز شهادت حضرت جوادالائمه امام محمدتقی(ع) سزاوار است یکی از سفارشات ایشان که دربرگیرنده نکات بسیار ارزشمند است را مرور کنیم، آن حضرت فرمودند: "اگر مورد ستم واقع شدی ستم مکن، اگر به تو خیانت کردند خیانت مکن، اگر تکذیبت کردند خشمگین مشو، اگر مدحت کنند شاد مشو، و اگر نکوهشت کنند، بی تابی مکن.